Δεν είναι περίεργο πώς μερικές φορές το σχήμα του προσώπου ενός ανθρώπου που έχεις γνωρίσει αλλοιώνεται με το χρόνο; Στην αρχή έχεις στο μυαλό σου μια σχεδόν ολοκληρωμένη εικόνα του υποκειμένου και μέσα σε λίγες μέρες ξεκινά η αφαίρεση στοιχείων.

Στην αρχή δε θυμάσαι πολύ καλά την έκφραση. Τα μάτια, το στόμα, πώς μεταλλάσσονται στο θυμό, στο γέλιο, στην απορία. Έπειτα ολόκληρες κινήσεις, αντιδράσεις… Στο τέλος μάλλον παραμένει μια αφηρημένη εντύπωση-πλαίσιο του προσώπου μέσα στο οποίο εναποθέτεις δικές σου προβολές. Έτσι το υπό-κείμενο γίνεται από-κείμενο, μακρινό, ασαφές και ταυτόχρονα αντι-κείμενο, καθώς τη θέση του παίρνει μια ενεργός δικιά σου κατασκευή…

«Πώς θα ήθελα εγώ να είναι;», αυτή είναι η μη συνειδητή ερώτηση στην οποία απαντά η φαντασία σου κατά τη δημιουργία του ‘Άλλου και ανάλογα με την απάντηση, αυτό το Άλλο διαμορφώνεται. Έχεις σκεφτεί ποτέ τη δύναμη που μπορεί να αποκτήσει αυτό το Άλλο, τη στιγμή που αρχίζει να αντικειμενοποιεί όλες τις προσδοκίες σου, τα πρότυπα κι όλες τις ασυνείδητες επιθυμίες σου; Σε αυτό το σημείο πρέπει να πραγματώνεται η αντιστροφή. Η κατασκευή παίρνει τη θέση της πραγματικότητας στη συνείδησή σου. Το από-κείμενο γίνεται α-κείμενο, εξαϋλώνεται κάτω από το βάρος του αντί-κειμένου, του οποίου με περισσή φροντίδα έχεις επιμεληθεί τη δημιουργία, κι έτσι το Άλλο ολοκληρώνεται. Ακολουθεί με τον ίδιο τρόπο η τοποθέτησή του μέσα στο χώρο, που κι αυτός με τη σειρά του μεταλλάσσεται σε ου-τόπο, πλαίσιο απροσδιόριστο, θολό, χώρος μέσα στον οποίο ποτέ δεν υπήρξε το υποκείμενο.

Προσπαθώ να θυμηθώ το πρόσωπό σου και δεν μπορώ. Θυμάμαι το χαμόγελό σου. Διάφορα επιμέρους στοιχεία. Η ώρα είναι 2.10. Και κάπου εδώ η φαντασία παίρνει τη θέση της πραγματικότητας…

Καληνύχτα…