Άντρας: Με πήρες πολύ μακριά.
Και τώρα δε θυμάμαι πώς να γυρίσω πίσω.
Σαν τα μικρά παιδιά που χάνονται και δεν ξέρουν (δεν θυμούνται) πού είναι το σπίτι.

Γυναίκα: Η επίθεσή σου στις 4.30 π.μ.
Η επίθεσή σου, με βρήκε στην ανάπαυση.
Στη συνουσία με τον εαυτό μου.
Μπήκες μέσα μου σα κλέφτης κι αποστάλαξες απροσδιοριστία.

Άντρας: Όταν καλύπτεσαι πίσω από το ζωγραφιστό χαμόγελο, τρέμουν τ’ ακροδάχτυλά σου κι έτσι ξέρω πως σε λίγο θα χωριστείς από το σώμα σου και μέσα σε μαύρο πέπλο θα χορέψεις στροβιλίζοντας στο δωμάτιο, τινάζοντας τη μέση και τα χέρια σου, θα πετάξεις έξω από το παράθυρο.
Καληνύχτα λοιπόν.

Γυναίκα: Καληνύχτα.

Άντρας: Και πριν από αυτό; Πώς χωριζόμασταν πριν απ’ αυτό;
Ήταν μ’ ένα φιλί; Ή μήπως δεν ήταν καθόλου;

Γυναίκα: Μήπως δεν υπήρχε χωρισμός πριν κουνηθούν η γλώσσα και τα χείλια στο ρυθμό της;
Χορεύουν τα χείλια σου «Καληνύχτα». Χορεύεις.

Άντρας: Όλα περνάνε. Ξέρω, όμως, πως αυτό θα αργήσει. Ίσως και να μην προλάβω να το δω τελικά να περνάει. Ίσως δε φτάσει μια ζωή. Περιμένω καπνίζοντας. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο τον τοίχο της απέναντι πολυκατοικίας. Παρατηρώ μια ρωγμή. Κάθε βράδυ. Περιμένω. Ξέρω πως ποτέ δε θα κλείσει.
Κι εσύ έχεις γίνει πέτρα. Κομμάτι του τοίχου. Και σκέφτομαι: «μηδενική ανοχή». Μηδενική ανοχή στο χρόνο, στη φθορά. Και κάθε φορά η ρωγμή αλλάζει θέση. Άλλοτε είναι το στόμα σου, άλλοτε το μάτι σου, το χώρισμα ανάμεσα στα πόδια σου.

Στέκομαι με τα χείλια μου στο τζάμι και ψελλίζω: «Μια γέφυρα, ρίξε μου μια γέφυρα». Κλείνω τα μάτια κι ανοίγω το βήμα μου για να περάσω μέσα απ’ το τζάμι. Στο δρόμο κάτω από τα πόδια μου σπάει η άσφαλτος υγρή. Κι εσύ κάθεσαι σταυροπόδι στο πεζοδρόμιο στην ακροθαλασσιά. Σφυρίζουν τετράτροχα πλοία στα πόδια σου. Περνούν περαστικοί και σταματούν μπροστά σου. Κουνάνε το κεφάλι χαιρετώντας και σου απλώνουν το χέρι.

Κι εγώ που πάντοτε μένω μοναχός, ρίχνω τσίγκινα καπάκια αναψυκτικών στα κύματα κι αποτσίγαρα. Βλέπω πως ταξιδεύουν, πως δεν βουλιάζουν. Και σιχαίνομαι αυτό που είσαι, αυτό που με έχεις κάνει και ξέρω πόσο σε θέλω, πόσο σε χρειάζομαι.

Με πιάνουν ρίγη και λούζομαι στον ιδρώτα μου. Τρυπιέμαι τα βράδια. Αργά, όταν έρχεσαι.