Πόρνη

Τι διάολο πόρνη είσ’ εσύ!
Με ‘χεις να σ’ αγοράζω με τα ψέματα.
Λεφτά δε θέλεις. Ούτε καν αυτά που σου χρωστάω.
Κι όσο για το «ζεστό κορμί» μου,
αυτό δε μετράει.
Είσαι ζεστή κι από μόνη σου…
Θέλεις τα ποιήματά μου,
αυτά που σου γράφω τα βράδια.
Αυτό σε θρέφει.
Γι’ αυτό δεν πουλιέσαι;
Δίνεις ένα κορμί για λέξεις.
Για λίγο μελάνι και φτηνό χαρτί.
Τι διάολο πόρνη είσ’ εσύ;
Μάλλον, από τις πιο ακριβές.

Κι είπαμε να μη μιλάμε

Κι είπαμε να μη μιλάμε.

Τουλάχιστον, όχι σε δημόσιους χώρους.

Σε αυτούς απαγορεύσαμε και τη σωματική επαφή.

Μου ‘πες, μάλιστα, να κάνω και τον ξένο

άμα σε δω ποτέ κάνα βράδυ

να πίνεις μόνη στα σκοτάδια.

Εντάξει. Ό,τι πεις.
Εσύ είσαι καλή στο να δίνεις παραστάσεις.
Μόνο θέλω να με σκηνοθετείς καλά
και να με οδηγείς.
Γιατί εγώ δεν ξέρω απ’ αυτά,
μην ξεχαστώ καμιά μέρα
κι αρχίζω και λέω λόγια που δεν είναι για το ρόλο μου.
Να ξέρεις, τότε,
θα είσαι υπεύθυνη.

Οι λέξεις μου

Σώθηκα να γράφω.
Όπως σώνεται το λάδι στο καντήλι ή το γκαζάκι του καφέ.
Μ’ αυτή την έννοια «σώθηκα».
Και τι έγινε τελικά;
Μήπως θ’ ακουστεί καμιά προσευχή
η έστω το …φλιτζάνι;
Έτσι, για να προκληθεί και λίγο η μοίρα δηλαδή,
που όλα κρυφά τα φέρνει πίσω απ’ τη γωνία
και τελευταία στιγμή τ’ ανακοινώνει.

Δεν περιμένω ούτε απ’ τη μοίρα, ούτε απ’ το θεό.
Χεσμένους τους έχω και τους δύο.
Κι όλο λέω πως σώθηκα κι όλο σε θυμάμαι
κι έτσι κάτι λίγο πάντα μένει,
ίσα για να συμπληρώνω πέντε αράδες κάθε βράδυ πριν τον ύπνο.

Και οι λέξεις μου δεν έχουν απαιτήσεις.
Οι λέξεις μου γνωρίζουν μόνο τον εαυτό τους.
Ξεδιπλώνονται σε ένα φύλλο χαρτί και συμπλέκονται σε νοήματα, μορφασμούς και κλάματα.

Τις χαρές τις αποφεύγουνε οι λέξεις μου,
σαν να μην έχουνε να πούνε γι’ αυτές κάτι.
Στολίζουνε την απουσία.
Την κάνουν γλυκόπικρη,
να μπορείς να την καταπιείς χωρίς να ξεράσεις χολή.

Με τις λέξεις ζει κανείς «εκ του ασφαλούς».
Χωρίς κόστος.
Αρκεί να μην είναι απ’ αυτές,
που δεν τολμάς ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό να ομολογήσεις.
Γιατί υπάρχουν και τέτοιες κι άμα μπουν στη σειρά τους,
κάνουν Ομολογία Πίστεως.
Δεν το θες αυτό.

Η αποκάλυψη ανέκαθεν συντάραζε ακόμη και τα θεία, λέω.
Γι’ αυτό οι αποκαλύψεις γίνονται με «μεγάλα λόγια»,
για να μπορούν να κρύβονται πίσω τους.
Έτσι, αχανείς λαβύρινθοι νοημάτων
με πολλά αδιέξοδα σχηματίζονται.
Σ’ αυτούς μέσα οι περισσότεροι χάνονται
κι ελάχιστοι βρίσκουνε την άκρη
κι οδηγούνται στην αναγνώριση,
«εξ’ αποκαλύψεως»…

"Να 'σουνα δω"

Να μιλώ στους ανθρώπους προσπαθώ.
Να μη μου μένει στιγμή που να μην υπάρχω
και να μη νιώθω.
Παρ’ ότι διασπώμαι σε άσπρα και μαύρα πλήκτρα,
σε παράταιρα χρώματα και αντιφατικά νοήματα,
προσπαθώ να δείχνω ολόκληρος και ν’ ανατρέπω κάθε διχασμό.

Μόνο που, να,
μερικές φορές που ξεχνάω
ή που κουράζομαι να είμαι ένας μόνος κι ολόκληρος,
έρχεται αυτό το «να ‘σουνα δω» και με κάνει κομμάτια.
Πιάνομαι με λύσσα από τα μπράτσα της πολυθρόνας
καθώς φοβάμαι πως θα γκρεμίσω, θα ρημάξω
σαν εκείνο το παλιό αρχοντικό στη Λέλας Καραγιάννη,
που ακόμα περιμένει μπας και κάποιος το πει «διατηρητέο»
και το σώσει από το χρόνο.

Θα ‘ρθεις. ..Δε θα ‘ρθεις...
Τελικά δεν έχει και μεγάλη σημασία.
Έτσι κι αλλιώς, δε θα ‘ναι για να με σώσεις.
Θα ‘ναι μόνο για να βάλεις μια αλυσίδα
και να γράψεις στην πόρτα μου «ΚΑΤΑΛΗΨΗ».