"Να 'σουνα δω"

Να μιλώ στους ανθρώπους προσπαθώ.
Να μη μου μένει στιγμή που να μην υπάρχω
και να μη νιώθω.
Παρ’ ότι διασπώμαι σε άσπρα και μαύρα πλήκτρα,
σε παράταιρα χρώματα και αντιφατικά νοήματα,
προσπαθώ να δείχνω ολόκληρος και ν’ ανατρέπω κάθε διχασμό.

Μόνο που, να,
μερικές φορές που ξεχνάω
ή που κουράζομαι να είμαι ένας μόνος κι ολόκληρος,
έρχεται αυτό το «να ‘σουνα δω» και με κάνει κομμάτια.
Πιάνομαι με λύσσα από τα μπράτσα της πολυθρόνας
καθώς φοβάμαι πως θα γκρεμίσω, θα ρημάξω
σαν εκείνο το παλιό αρχοντικό στη Λέλας Καραγιάννη,
που ακόμα περιμένει μπας και κάποιος το πει «διατηρητέο»
και το σώσει από το χρόνο.

Θα ‘ρθεις. ..Δε θα ‘ρθεις...
Τελικά δεν έχει και μεγάλη σημασία.
Έτσι κι αλλιώς, δε θα ‘ναι για να με σώσεις.
Θα ‘ναι μόνο για να βάλεις μια αλυσίδα
και να γράψεις στην πόρτα μου «ΚΑΤΑΛΗΨΗ».