Δάσπαστα Ρέικια

Η ψυχή μου είναι μια λίμνη γεμάτη σάπια νούφαρα και ψόφια ψάρια που επιπλέουν ανάμεσα. Αυτό ονειρεύομαι τα βράδια τελευταία...

Δάσπαστα Ρέικια.

Αυτή είναι η λίμνη.

Κι ο θάνατος εκεί στοιβάζει τη ρουτίνα του. Μύγες που πετούν και τρώνε τα κουφάρια και σκουρόχρωμος αφρός ξεβράζεται απ’ τα νερά στις όχθες.

Ποιος εφιάλτης πιο συχνός και δυνατός θα επιβληθεί σε αυτόν, για να γλιτώσω από αυτή την εμμονή;

Ανάλγητο με είχες πει.

Τον δικό μου πόνο πάντως, τον νιώθω.

Τον νιώθω καλά και ξέρω πως είναι λίγος κι απ’ τον δικό σου.