Κάτω Πατήσια

Στα Κάτω Πατήσια έχει πάντα ίσκιο.
Δε λέω πως δε μ’ αρέσει.
Και γι ‘αυτό ανησυχώ.

Μεγαλώνοντας μου ‘πανε
πως είναι αφύσικο για ένα παιδί να μεγαλώνει δίχως φως,
μπουσουλώντας στους πιο βρώμικους δρόμους της Αθήνας.
Όχι ότι έπαθα κάτι. Όχι.
Ούτε εγώ, ούτε οι άλλοι.
Απλά μερικές φορές το σκέφτομαι και μου κάνει εντύπωση.

Ακόμα περπατώ τα ίδια δρομάκια.
Ακόμα ψάχνω να βρω μερικά τετραγωνικά ουρανό,
κοιτώντας ψηλά, όταν βγαίνω στο μπαλκόνι,
κι εκεί, ίσα που χωράω να σταθώ
και μετά βίας με παίρνει να τεντώσω το κεφάλι προς τα πάνω.

Στα Κάτω Πατήσια οι πολυκατοικίες
κάνουν μαθήματα ταξικής διαστρωμάτωσης.
Στο υπόγειο, Ινδοί – Πακιστανοί και μαύροι.
Στο ισόγειο, Αλβανοί – Πολωνοί – Ρουμάνοι.
Οι Έλληνες ξεκινάμε από τον πρώτο όροφο.

Μερικοί ενοχλούμαστε,
όχι από το μπαλκόνι – ικρίωμα,
αλλά από τους ξένους που ‘χουνε γεμίσει τη γειτονιά.
Λες και φταίνε αυτοί για τα μπαλκόνια μας,
που δε μας χωράνε.

Ήρθαν στη «χώρα μας»
κι εκτός από τις δουλειές, τις γυναίκες και τη γλώσσα μας,
μας κλέβουν και μέτρα απ’ τα μπαλκόνια μας…