Τα δώρα σου

Τα μικρά σου δώρα, τα «ευτελή»
-ξύλινα κουτάκια, κάδρα για φωτογραφίες,
λούτρινα ζωάκια σε αιχμαλωσία οικιακή-
τα μικρά δώρα σου,
με κάνουν να σκύβω το κεφάλι.

Τα βάζω στη σειρά,
τα στοιχίζω, τα μετράω.
Ποτέ λιγότερα, ποτέ περισσότερα.
Πάντα αυτά, τα λίγα.
Και πάντα το ίδιο μικρά στον παρόν μου τα δώρα σου.

Πάντα βαριά πολύ
και πάντα χαρμολύπης προάγγελοι,
διασκεδάζουν τη ζωή μου μαζί σου,
μέρες και μήνες και δίσεκτα χρόνια φορτωμένα,
-σφραγίδες επετείων τα δώρα σου-
διακοσμούν σκονισμένα ράφια,
γεμίζουν τα κενά,
κροταλίζουν παράφωνα πάνω στην απουσία σου,
όπως οι κάλπικες λίρες
και τα φτηνά στολίδια πάνω στις λατέρνες.

Στολίζουν τις θρηνωδούς της εκφοράς
μιας λησμονημένης νεκρής φωτογραφίας,
που πέθανε σε σέπια.
«Η ωραία Αθήνα», νομίζω λεγόταν ή
«Η ζωή μου μαζί σου»…
Σπασμένη φωτογραφία,
γριά φωτογραφία, ξεδοντιάρα.
«Η ζωή μου μαζί σου» λεγόταν.
Και οι μέρες, οι μήνες και τα δίσεκτα χρόνια μου λένε:
«ρίξε ένα κέρμα, μην αποθάνει το έθιμο…»
Κι απλώνουν προς το μέρος μου,
ένα ψάθινο καβουράκι.

Κι εγώ τους δείχνω το σκονισμένο ράφι,
το ταφικό σημείο.
Και πάω ν’ ακουμπήσω πάνω τα δώρα σου
πάντα βαριά πολύ απ’ τις χοές…