Στον Αλέξη

Σε κοιτάω στη φωτογραφία
και δεν ξέρω τι να σου πω.
Αν σε γνώριζα νωρίτερα,
θα σου ‘λεγα για το Κόμμα και την Υπόθεση,
που ‘χουν μπει στο «ψυγείο»
από το ’40.
Και θα κούναγα το κεφάλι
με συγκατάβαση,
όταν θα ‘λεγες για την Επανάσταση.
Δεν είναι ακόμα η ώρα,
θα σου ‘λεγα, συντροφάκο.
Οι συνθήκες δεν είναι ώριμες.
Μα εσύ δεν θα καταλάβαινες από «συνθήκες»
και «αναλύσεις».
Θα μου γύριζες την πλάτη
και θα ‘βγαινες βόλτα στην πλατεία
ή θα πήγαινες την Κυριακή για μπάλα
και μετά νωρίς για ύπνο
γιατί Δευτέρα έχει σχολείο.

Σε κοιτάω στην φωτογραφία
και δεν ξέρω τι να σου πω τώρα.
Τι να πεις στη δίψα για ελευθερία;
Πώς να της πεις να περιμένει;
Απόψε έχει φωτιές παντού.
Αυτή η αναμονή που κρατάει
γενιές ολόκληρες στον γύψο
καίγεται σε κάδους στο κέντρο της Αθήνας.
Αύριο μπορεί να μην έχει αλλάξει τίποτα.
Αλλά μπορεί να έχουν αλλάξει και τα πάντα.