Γυναίκα: Τι σε κάνει να γράφεις έτσι;

Άντρας: Τη στιγμή της δημιουργίας ήμουν εκεί. Αντηχούσε γύρω μου μια στωική γυναικεία φωνή που τραγουδούσε το πώς γλίστρησα μες απ’ τα δάχτυλά της σαν άμμος. Ένας κουρασμένος τυμπανοκρούστης στον αργό ρυθμό της καρδιάς μου της έδινε το μέτρο. Εσύ ξέρεις πως είναι. Ήσουν εκεί…

Γυναίκα: Ναι… Ένα πάθος που δεν μπορούσα να ξεπεράσω ό, τι κι αν έλεγα, ό, τι κι αν έκανα, φώτιζε δίπλα μου με πορτοκαλοκίτρινο φως. Κι ήταν ο χρόνος μια μπρούτζινη χελώνα με χρυσό καβούκι που με κουβάλαγε στο σκοτάδι δίνοντάς μου τη δυνατότητα να ακουμπήσω πάνω του και να γράψω.

Άντρας: Και έκλεισα τα μάτια, καθώς γλιστρούσα μέσα απ’ τα δάχτυλά της, καθώς η ντροπή έπαιρνε το βλέμμα της από πάνω μου.