Καθόμαστε δίπλα δίπλα, σε έναν καναπέ σχεδία.
Με κοιτάς και με περνάς ακτινογραφία.
« Έχω σπασμένα βάζα στο στήθος, γιατρέ μου, κι όποτε ανασαίνω πονάω. Το μυαλό μου είναι ένα καραβάκι από εφημερίδας χαρτί. Το πήρε το νερό που στράγγιζε απ’ τα κομμένα πόδια μου και τώρα πλέει μπροστά σας μες στο σαλόνι».
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου