Μια που γράφω για σένα και μια που τα γράμματα στο χαρτί σκύβουν και απαλύνονται. Εσύ κάπου θα’ σαι τώρα και θα στήνεσαι σε απόσπασμα. Προς θεού, μην πεις τίποτα! Και πάνω απ’ όλα, μην ρωτήσεις για μένα!
Έχω κλείσει την καρδιά μου την αράχνη μες στο στήθος μου να υφαίνει. Και τη νιώθω – μια από ‘δω, μια από ‘κει – να φέρνει βόλτες πάνω κάτω τα σπλάχνα μου.
Μου λείπεις.
Και να ήσουνα, λέει, αυτό το πόμολο της πόρτας, να σε γυρίζω κάθε μέρα για να μπαίνω σπίτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου