Έλα καλαμιά μου. Έλα και σπάζουν τα μάτια μου όταν πέφτεις πάνω τους σαν την πέτρα. Άσε τα μαύρα παράθυρα να πενθούν στα χαμένα. Είναι η πόλη σάβανο που τα τυλίγει, τα κορμιά μας τη νύχτα, έτσι όπως κάθονται και κοιμούνται χωρίς νου, μοναχά και κούφια από σκέψη.
Έλα κι εγώ θα σου έχω ένα και δύο και τρία γιοζ μπαούμ να σου λένε τα’ αστέρια σου και να σου ξηγούν τα όνειρα. Και θα πετούνε γύρω σου τα ούστερ και τα νέινα.
Πέρνα τη γέφυρα. Στης Χαλκίδας το φρούριο θα περιμένω, στον τάφο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου